امید فرصت برابر و ناامیدی فزاینده / نمی شود جام امید را در ناامیدی سر کشید

✍️ مریم چراغیان

واژه امید مقدس است، چه از دولت قبل به عاریت گرفته شده باشد چه نه، امید را باید ساخت و تلالو آن را در رگ های خسته جامعه تزریق کرد، وقتی حاکمیت مبادی فساد را مسدود می کند، قوای سه گانه کارآمدی، نظم و قانونمندی را سرلوحه کار خود قرار می دهند و جریان رسانه ای هم همه چیز را در ترازوی عدل و در بوته نقد می گذارد، واقعیت ها برای افکار عمومی تحلیل و ساده سازی می شوند، اما اگر توان و انرژی دولت و قوای دیگر بر مدار ناکارامدی بچرخد و آگاهی بخشی به جامعه مبتنی بر حقایق نباشد و آمارسازی ها و اطلاعات اعلامی مدیران در راستای گفتار درمانی، فریب افکار عمومی و خرید زمان باشد، ناامیدی فزاینده و فراگیر می شود.

در جریان رسانه ای جام امید آنچه به مراتب دیده نشد، نقد و فرصت بیان دیدگاههای مخالف بود. منکر ارائه عملکرد دولت‌ها برای بیان دستاوردهای نظام نیستیم و چه خوب که این‌ فرصت فراهم شد تا رسانه ها برای مردم ناراضی و ناامید به عملکرد دولت، بخشی از دستاوردهای دولت های مختلف را بازگو کنند، چه فرق دارد که کدام پروژه به نام کدام دولت افتتاح و یا کلنگ زنی شود، مهم این است که نظام جمهوری اسلامی در پروژه ای، طرحی، اقدامی و عملی برای رفاه و آسایش و امنیت مردم هزینه کرده است. درست در اینجاست که می توان با دریافت اطلاعات دقیق و آگاهی افزایی به مخاطبین، نقش مهمی در ایجاد انسجام و همبستگی ملی ایفا و رسانه را متجلی ساخت. جام امید می توانست فرصتی مناسب برای اندیشه های متعارض و سازنده، رویکردهای انتقادی و حقیقت جویانه و بیان مسائل و موضوعات مختلفی که گوش شنوایی برای آنها نیست باشد، اما این فرصت باز هم برای دستاوردهای دولتی هزینه شد که به زعم مردم چیزی برای گفتن نداشته و این حس که دولت ها در آستانه انتخابات توجه شان به مردم بیشتر می شود را پر رنگ می نماید.

از طرفی بهره گیری از واژه امید زمانی اثربخشی دارد که عملکرد دولت(دولت سیزدهم) در سه سال گذشته حداقل نیازهای مردم را برآورده کرده باشد، در حالیکه همچنان شاهد افزایش نابرابری، گرانی، تورم، بیکاری، فقر و روزمرگی هستیم و مردم در این سه سال هیچ اقدام عملیاتی که در وضعیت آنان تغییری ایجاد نماید را شاهد نبوده اند و ساختارهای کلی کشور همچنان بر همان پاشنه قدیمی می چرخند، چطور می توان با وعده های توخالی سعی در ایجاد امید داشت؟ بر مبنای چه شاخص هایی می توان بدنبال امیدافرینی بود درحالیکه همه ساختارها شکننده و در اختیار برآورده کردن کارگزاران آنها تعریف شده اند! چطور ممکن است که بر اساس شاخص ها و آمار اعلامی استان در بالای جدول توسعه یافتگی قرار گرفته باشد، اما همچنان سایه عقب ماندگی بر آن سنگینی کند!

نباید از این مهم غافل شد که آمار مدیران در همه ادوار افزایشی است ولی سبد عملکردشان همواره در آخر پاییز خالی است

نمی توان انتظار داشت که مردم در این برهه حساس جام امید را در ناامیدی سر کشند و با خاطری افسرده و روانی پریشان بر طبل شادی بکوبند، لا اقل در این برهه که ناامیدی در جامعه موج می زند بساط شادی فراهم اورید، با مردم صادق باشید، در انتخابات به همه جناح ها و ایجاد رقابت سالم احترام بگذارید، فضا را برای انتخابات پرشورتر فراهم آورید، مردم موضوعات و مسائل حادث شده داخلی و خارجی اطرافشان را خوب درک می کنند، براستی مردم صاحبان اصلی انقلاب، ایران و آرا و عقاید منبعث از این سرزمین بیکران مادری هستند.

به نظر می رسد که بیان دستاوردهای دولت قبل و اقرار به کم کاری ها و ناتوانی دولت جدید و نیز بهره گیری از منابع ملی، ایجاد فرصت برابر برای همه افراد و سلایق و بهره گیری از توان و تخصص نخبگان در راستای توسعه استان و ایجاد فضای باز سیاسی بیشترین حس امیدواری را در مردم ایجاد و به آینده نظام دلبسته تر کند.

#پیشرفت_ایران

#پیشرفت_ایلام

#جام_رسانه_ای_امید

#گروه_شهید_هلتی